حضور عشق، پشت قضاوت‌ها

نگاهت نکردند،
وقتی که آرام،
خودت را پشت درد دیگران پنهان کردی.

تو را ندیدند،
وقتی بی‌صدا
سنگی از راهشان کنار زدی،
و خودت زمین خوردی…

قضاوتت کردند…
چون نمی‌دانستند
عشق،
لباس پر زرق‌وبرق نمی‌پوشد،
گاهی فقط لبه‌ی آستین کسی‌ست
که بی‌منت، زخم را می‌بندد.

تو نرفتی،
پنهان شدی
در هر لبخند نصفه،
در اشک‌هایی که نگذاشتی جاری شوند،
در صبری که مثل چای تلخ،
گرم،
ولی فروخورده ماند…

و آن‌ها هنوز نمی‌دانند
که عشق
با صدای بلند نمی‌آید،
اما هرگز هم نمی‌رود…

آذر 
۱۰فوریه ۲۰۲۴