تاریخ: ۲۵ اکتبر ۲۰۲۵

مگاضراب نیوزلند — بزرگ‌ترین اعتصاب از سال ۱۹۷۹

مرنینگ استار

هنری فولر (Henry Fowler) اعتصاب کارگران بخش عمومی در نیوزلند را در متن گسترده‌تر وخامت شرایط اشتغال در اقتصادهای بزرگ جهان بررسی می‌کند

سال ۱۹۷۹ برای همیشه در حافظه‌ی جمعی ما حک شده است: آغاز تاچریسم، تولد نولیبرالیسم و شروع روند افول سیستماتیک عضویت اتحادیه‌های کارگری در بریتانیا.

اما جدا از بریتانیا، سال ۱۹۷۹ به دلیل دیگری نیز اهمیت دارد؛ این بار از منظری مثبت. در نیوزلند، ۱۹۷۹ سال آخرین اعتصاب عمومی بود؛ اعتصابی که به‌طور تخمینی ۳۰۰ هزار کارگر در آن شرکت کردند.

چرا این همه تمرکز بر ۱۹۷۹؟ زیرا تنها چند روز پیش، ما شاهد بزرگ‌ترین اعتصاب هماهنگ‌شده از آن زمان تاکنون در نیوزلند بودیم. هنگامی که کارگران بخش درمان، معلمان و گروه‌های دیگر از کارگران در آنچه به‌طور عمومی «مگاضراب» نام گرفت، به هم پیوستند.

علیرغم شرایط شدید آب‌وهوایی که فعالیت‌های اعتصاب در برخی مناطق را تحت تأثیر قرار داد، بیش از ۱۰۰ هزار کارگر روز پنجشنبه دست از کار کشیدند. این اقدام شامل راهپیمایی‌های بزرگ و تظاهرات در شهرهایی مانند آوکلند بود. در این تظاهرات، صدای کارگران در اولویت قرار داشت، از جمله پرستار بِکس کِلسی (Becks Kelsey) که در تجمع آوکلند گفت:
«نباید بیماران آسیب ببینند یا جان خود را از دست بدهند تا شرایط بهتر شود.»

این تحولات بین‌المللی در مبارزه‌ی طبقاتی اهمیت دارند. تأسف‌آور است که در جنبش کارگری بریتانیا، توجه، تحلیل یا فهم اندکی نسبت به اعتصاب‌های خارجی وجود دارد — به‌ویژه وقتی اعتصاب‌هایی مانند اعتصاب کارگران کشاورز هند را در نظر بگیریم که بزرگ‌ترین اعتصاب در تاریخ بشر بود.

همبستگی بین‌المللی حیاتی است.
تجربه‌ی تاریخی نشان داده که کارگران یک کشور با اقدام عملی از کارگران دیگر حمایت کرده‌اند: چه در رابطه با فلسطین، چه در حمایت از اعتصاب کارگران معدن، یا امتناع از تخلیه‌ی کالاهای وارداتی از آفریقای جنوبیِ آپارتاید یا شیلیِ پینوشه.

ما تاریخ پُرافتخاری از همکاری کارگران از طریق اقدام مستقیم داریم؛ و این همکاری با شبکه‌های بین‌المللی بخشی و صنعتی نیز تقویت می‌شود که فضاهایی برای مقاومت جمعی جهانی در برابر بحران‌های سرمایه‌داری جهانی فراهم می‌کنند.

در «نقشه‌ی اعتصاب» (Strike Map) و شریک‌مان فدراسیون عمومی اتحادیه‌های کارگری (GFTU)، مشتاق بودیم پیام همبستگی خود را به فدراسیون خواهرمان، شورای اتحادیه‌های کارگری نیوزلند / ته کائوه کایمهی (NZCTU Te Kauae Kaimahi)، ارسال کنیم. دیدن نامه‌ی گاوِین لیتل (Gawain Little) دبیرکل GFTU در کنار پست‌های ما در شبکه‌های اجتماعی، دلگرم‌کننده بود. ساختن پیوندهای بین‌المللی و همبستگی، برای افزایش توان قدرت کارگری بنیادی است.

همانند موج اعتصاب‌های سال‌های ۲۰۲۲–۲۰۲۳ در بریتانیا، این اعتصاب‌ها و نقش اتحادیه‌ها در مبارزه، از حمایت گسترده‌ی عمومی برخوردارند: ۶۵ درصد افکار عمومی در نظرسنجی قبل از اعتصاب، در کنار اعتصاب‌کنندگان قرار داشت.

در شرایطی که رکود اقتصادی، رشد پایین و دستمزدهای ناچیز بسیاری از کشورهای جهان را فرا گرفته، محبوبیت اتحادیه‌ها و نقش آن‌ها در مبارزه برای بازپس‌گیری حقوق کارگران و احیای امید به آینده‌ای بهتر، افزایش یافته است.

ما همکاری خود را با NZCTU ادامه خواهیم داد تا پیوندهای بیشتر و حمایت بهتر از کارگران در سراسر کشور ایجاد شود.

در حالی که تمرکز Strike Map تاکنون بر سازمان‌دهی قدرت کارگران و همبستگی در اعتصاب‌های بریتانیا و ایرلند بوده، این افزایش قابل دیدن در مبارزات طبقاتی یادآور اهمیت جنبش کارگری بین‌المللی است.

سال گذشته، Strike Map با فعالان در هلند همکاری کرد تا نقشه‌ی اعتصاب‌ها در آن کشور را ایجاد کنند. گسترش جهانی پروژه‌ی نقشه‌ی اعتصاب یک چشم‌انداز هیجان‌انگیز است، با توجه به اینکه نقشه‌های مشابه در کشورهایی از آمریکا تا ترکیه و فراتر وجود دارد.

از طریق عضویت ما در انجمن بین‌المللی اعتصاب‌ها و منازعات اجتماعی، Strike Map با آکادمیک‌ها و فعالان برای درک رویکردهای جمعی، درس‌ها و استراتژی‌های بین‌المللی کارگران همکاری می‌کند. همچنین ما در نشست‌های بزرگ بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری شرکت کرده‌ایم، مانند حمایت از تور بین‌المللی تام مَن (Tom Mann) همراه با رفقایی از استرالیا.

اعتصاب‌های چشمگیر این هفته در نیوزلند به ما یادآوری می‌کنند که حتی در کشورهایی که سطح اعتصاب پایین است، اگر شرایط مادی مناسب و سازمان‌دهی هماهنگ وجود داشته باشد، می‌توان شاهد «انفجارهایی» از خشم طبقاتی در مقیاسی بزرگ بود.

وقتی به گام‌های بعدی این اعتصاب ملی در سوی دیگر جهان می‌نگریم، در همین نزدیکی، بسیاری از اتحادیه‌های کارگری — از اتحادیه‌ی کارکنان دولت و خدمات عمومی (PCS) گرفته تا یونایت و انجمن پزشکی بریتانیا (BMA) — درگیر اعتصاب هستند یا در فرآیند رأی‌گیری برای اقدام می‌باشند.

کارکنان نمونه‌گیری (فلبوتومیست‌ها) در گلاستر بیش از ۲۰۰ روز است که اعتصاب کرده‌اند — طولانی‌ترین اعتصاب در تاریخ NHS. در کنار آن‌ها، کارگران جمع‌آوری زباله در بیرمنگام از مارس در اعتصاب کامل‌اند، اعتصابگران جمع‌آوری زباله در شفیلد بیش از یک سال است که مبارزه می‌کنند، و اعتصاب کارکنان My CSP وارد هفته‌ی پانزدهم شده است.

چه «مگاضراب» در آن سوی جهان باشد، چه نارضایتی فزاینده‌ی کارگران در جزیره‌ی کوچک ما، مبارزه همچنان ادامه خواهد داشت.

ما باید انرژی و شور این اعتصاب‌های بزرگ جهانی را جذب و از آن‌ها حمایت کنیم، به‌عنوان بخشی از طبقه‌ی کارگر بین‌المللی. این نوع همبستگی اهمیت دارد و مبارزه‌ی ما را در داخل کشور تقویت می‌کند.

سال آینده، صدمین سالگرد آخرین اعتصاب عمومی ماست — یادآوری به‌موقع از قدرت عظیم اعتصاب هماهنگ و همبستگی در سراسر جنبش کارگری.

هنری فولر، هم‌بنیان‌گذار Strike Map

Morning Star